Калі чытаеш вершы Алеся Жыгунова, адчуванне такое, нібы ў летнюю спякоту вельмі добры чалавек падаў табе конаўку празрыстай, сцюдзёнай крынічнай вады. Адведаў – і ўсю стому як рукой зняло.
     Дык вось менавіта такую крынічную ваду і нагадваюць вершы паэта родам са Шклоўшчыны – бездакорна чыстыя адносна мастацкага майстэрства, крыштальна свежыя ў вобразным плане. Насычаныя трапнымі жыццёвымі дэталямі, паэтычнымі знаходкамі, глыбокімі назіраннямі і роздумам, вершы разам з тым заварожваюць і непадробнай шчырасцю, своеасаблівым бачаннем усяго наўкольнага, прывабліваюць асабістым, арыгінальным поглядам на сучасную рэчаіснасць.
     «Калінаўка, Троіца, Сісенева», – такім радком пачынаецца адзін з вершаў Алеся Жыгунова. На першы погляд, што тут асаблівага? Звычайныя уласныя назоўнікі, якія азначаюць назвы вёсак заходняй Шклоўшчыны. Такі «празаічны» назыўны пералік сустракаецца, напрыклад, у Пятра Глебкі ды і іншых вядомых беларускіх паэтаў.
     У Жыгунова – па-іншаму. Пачытайце далей – і павее далёкім маленствам, і соладка зойдзецца сэрца, і, здаецца, быццам зноў, зусім нядаўна, пабываў у родным краі, наведаў да болю знаёмыя мясціны, сустрэўся з сябрамі дзяцінства. Так паэт-зямляк вобразнымі, мастацкімі сродкамі, нястрыманай улюблёнасцю ў бацькаўшчыну дорыць нам свята сустрэчы з мілымі сэрцу і памяці родным кутам і ўсім, што з ім звязана: дарогай да дому, старэнькаю маці, муравой-першатраўем, тлустай раллёй, духмяным пракосам…
     Не так ужо і многа змясцілася на газетнай старонцы вершаў нашага земляка. Але кожны з іх – гэта своеасаблівы невялікі паэтычны твор, над якім, адчуваецца, аўтар напружана працаваў, старанна даводзячы да ладу кожны радок. Алесь Жыгуноў не прытрымліваецца ў сваёй творчасці якой-небудзь строгай пэўнай тэматычнай накіраванасці, за выключэннем так званай геаграфічнай прывязкі, як не абмяжоўваецца і адзіным зместам. Так, вершы «Жыццё без радасці – які вялікі смутак», «Божа, якія набожныя», «У Бога паверыў, а лепшы не стаў», «За слоў чысцінёю – бязладнасць учынкаў» хутчэй за ўсё філасафічнага складу, пабудаваныя як на супрацьпастаўленні, так і адзінстве. У іх асэнсаванне і роздум, пытанне і адказ, бязлітаснасць з’яў і паняццяў, яны ў многім прысутныя і ў такіх вершах як «Мне цяжка было як нікому», «Ты працаўнік, а я гультай». Антытэза і кантраст – уласцівыя аўтару творчыя прыёмы, якімі ён часта карыстаецца пры пабудове вершаваных радкоў. Такія стылістычныя прыёмы ў даным выпадку як нельга на месцы .
     «Развязвае матуля вузялок», «Яшчэ ў лугах празрыстая раса» – такія сапраўдныя паэтычныя творы не крануць хіба што чэрствага душой і сэрцам чалавека. Усё тут на месцы і, як кажуць, да твару – і мілагучныя рыфмы, і жыццёвыя метафары, і агульны паэтычны лад вершаў, магчыма, незалежна ад свядомасці аўтара, накіраваныя на безумоўнае і глыбокае ўспрыманне чытачом суладнага, прыгожага і добрага на зямлі. Менавіта такі настрой выклікаюць жыгуноўскія радкі, у якіх жыве любоў да маці, прыроды, усяго жывога.

     Семянкоў, М. Хвалюючыя радкі : аб творчасці Аляся Жыгунова // Ударны фронт. – 1992. – 9 верасня. – С. 4.