З далёкага Пецярбургу трапілі да нас нейкія вяльможныя паны, можа, нават сам цар. Ехалі тады яны на карэце і трапілася ім па дарозе наша балота. Яны там і загрузлі. Ніяк не маглі самі выцягнуць карэту з гразі. Жыў там толькі адзін чалавек з сям’ёй. Звалі яго Клім. Пачуў ён, што паны загрузлі і пайшоў іх ратаваць. Запрог ён валоў, прывязаў вяроўкай карэту і выцягнуў яе. Узрадаваліся паны. Загадаў тады пан сяліцца тут другім людзям. З тых часоў гэта паселішча атрымала назву Клімавічы.